Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Συγκλονιστική μέρα (υπερβολή;)


ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα!

Η συνάντηση έγινε και είμαστε σχεδόν όλοι εκεί και ακόμα περισσότεροι (... έστω και "λίγο" μεγαλύτεροι) και περάσαμε καλά και αισθανόμαστε καλύτερα, νομίζω.

Κάποιες φωτογραφίες είναι δίπλα, (με κλικ μεγέθυνση ή εδώ & εδώ ) και όταν σταλθούν και άλλες θα μπουν και αυτές.

Τα ονόματα όσων παραβρέθηκαν ή αναφέρθηκαν αλλά δεν ήρθαν, με όσα στοιχεία συμπληρώθηκαν (τηλ, e-mail, κλπ) τα βρίσκετε εδώ. Αν υπάρχει κάποιο λάθος ή θέλετε να συμπληρωθεί κάτι, στείλτε e-mail.

Αν υπάρχουν σχόλια για χθες και προτάσεις για το μέλλον, γράψτε σε αυτή την ανάρτηση.
Το blog θα υπάρχει για να μπορούμε να βρεθούμε και να ξαναβρεθούμε!

12 σχόλια:

eTwin-Comenius είπε...

Καλέ μου Σταύρο,
τίποτα δεν είναι υπερβολή, όταν έτσι τη βιώνεις..., την βιώνουμε
Η συνάντηση ήταν συγκλονιστική πράγματι! Σ' ευχαριστούμε.

Όμορφα Καλοκαιρινά Ταξίδια και ξεκούραση σε όλους!

Τα λουλούδια της αυλής μου είναι για όλους μας με πολλή αγάπη!

Φιλιά σε όλους.

Ανώνυμος είπε...

Α ρε μεγάλε δεν άντεξες να φύγεις πριν ανεβάσεις τις φωτογραφίες... Ηταν τέλεια!!! Μπράβο μπράβο και πάλι μπράβο σε σένα σκουντ και στους λοιπούς της οργανωτικής επιτροπής.
Καλή ξεκούραση τώρα και να τα ξαναπούμε
κικιΤΡι

Ανώνυμος είπε...

Η πλατεία ήταν γεμάτη
από το νόημα που ’χει κάτι απ’ τις φωτιές
Στις γωνίες και στους δρόμους
από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
Και εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου
κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
Σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή

Η πλατεία ήτανε άδεια
και τρελός απ’ τα σημάδια σαν σκυλί
Με συνθήματα σχισμένα
σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χυθεί
Στ’ αμφιθέατρο σε ψάχνω, στους διαδρόμους και τους δρόμους
και ζητώ πληροφορίες και υλικό
Να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό

Γιά όλες και όλους

Ανώνυμος είπε...

Μια πολλη ωραια συναθροιση. Δεν ξεχνιεται...36 χρονια μετα ...και δεν αλλαξαμε καθολου !!!
Μικος

Θόδωρος είπε...

είναι οι μέρες ανόητες, ψιθύρισε και μπερδεύουν τα χρώματα της παλέτας...
τι ένιωθε, κρυφακούγοντας το κύμα, πως εδώ το φόντο έπρεπε νάτανε γαλάζιο

(στις γυναίκες που, εν αγνοία τους, σημαδεύουν 30τόσα χρόνια την
ζωή μας και σε όλους τους φίλους της βραδιάς)

Ανώνυμος είπε...

Οργανώστε νέα συνάντηση σύντομα γιατί εγώ δε τα κατάφερα να έρθω.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένοι φίλοι/ες,

γιατί να περιμένω μέχρι το 2022;
Θέλω να σας βλέπω πιό συχνά,
το αργότερο μιά φορά το χρόνο.

Κάτω ο 2022-ισμός!
Ζήτω ο καθεχρονισμός!

Μαρία Παπ.

Ανώνυμος είπε...

Ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Ανώνυμος είπε...

Η Συνάντηση*
Του Γιάννη Ποταμιάνου

Στην αίθουσα μαζεύτηκαν ως οι Ποσειδωνιάται**

Με την λαχτάρα στην καρδιά αλλά και με την περιέργειά

Να δούνε πως κατάντησε η ηρωική γενιά τους

Άστραψαν τα όνειρα ξανά στα θολωμένα μάτια

Που οι δεκαετίες οι πολλές τη λάμψη τους αφαίρεσαν

Είχαν σαν πρόσχημα βέβαια ή και αληθινή αγωνία

«Την παρέμβαση τους την πολιτική με άλλο βλέμμα»

Και εννοούσαν βέβαια, της νιότης τους το πνεύμα.



Τις παλιές τους ιστορίες στον προθάλαμο θυμήθηκαν

Αγκαλιές φιλιά και συγκινήσεις διαχύθηκαν

Όμως διαφορετικές οι γλώσσες που μιλούσαν

και τα αισθήματα ξεθωριασμένα,

Τα πρόσωπα γερασμένα και σκαμμένα

Βράχοι φαγωμένοι, από τα θαλάσσια κύματα

Του χρόνου τα αδυσώπητα μηνύματα

Που ταίριαζαν με τα διαβρωμένα όνειρά τους

Και ο λόγος που αρθρώνονταν φτωχός, αποκομμένος

Χωρίς σιγουριά, χωρίς πάθος, σχεδόν προσγειωμένος

Ο καθείς αλλού πολιτικά και στη ζωή, ταγμένος



Τους αγώνες τους θυμήθηκαν και τους έρωτές τους

Την αντίσταση στους χουντικούς και τους ασφαλίτες

Τις ομιλίες τους τις φλογερές, τα τανκς τις καταλήψεις

Και της μεταπολίτευσης μετά όλες τις κατακτήσεις

Κατορθώματα λαμπρά και όνειρα αδικαίωτα

Όμως μελαγχολικά τέλειωσε η σύναξη τους

Νοιώθοντας πως πορεύονται, χωρίς όραμα,

στην βαρβαρική εποχή τους.



Τώρα πια όμως, δεν τολμούν να συναντηθούν και πάλι,

με τους συντρόφους τους παλιούς, παρά τις υποσχέσεις.

Τον εαυτό τους σε αυτούς, φοβούνται θ’ αντικρίσουν

Και με ιστορίες ηρωικές τα εγγόνια τους,

προτιμούν να νανουρίσουν.

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009
Γιάννης Ποταμιάνος

* Αντιγραφή από το alfavita.gr
Πρόκειται για μια άλλη συνάντηση αγωνιστών της γενιάς του πολυτεχνείου, πριν από ένα περίπου χρόνο. Η συγκέντρωση είχε ως στόχο την οργανωμένη παρέμβαση τους στα κοινά, παρέμβαση που όμως ποτέ δεν έγινε.

** Ποσειδωνιάται: Είναι και ομότιτλο ποίημα από τα ανέκδοτα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Οι Ποσειδωνιάται ήταν Έλληνες άποικοι που έχασαν τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους, αλλά οργάνωναν γιορτή κάθε χρόνο για να θυμούνται πως κάποτε και αυτοί ήσαν Έλληνες.

Ανώνυμος είπε...

Εμείς θα τιμήσουμε την ψήφο μας.
Θα γιορτάσουμε τα 50 χρόνια γνωριμίας.
Συνάντηση, την Τρίτη 8 Νοέμβρη 2022 και ώρα 20.00.
Ο χώρος θα ανακοινωθεί έγκαιρα.
Επιτροπή πρωτοβουλίας

Ανώνυμος είπε...

----- Original Message -----
From: "ΜΗΤΣΟΣ"
To: "Συνεργαζόμενες Εκπαιδευτικές Κινήσεις"
Sent: Monday, March 21, 2011 10:45 PM
Subject: [Συν.Εκ.Κιν] Καλό ταξίδι σύντροφε


> Άλλος ένας καλός φίλος, συνάδελφος, σύντροφος
> <>
>
> Ο σ. Χρήστος Καρακασιλιώτης έφυγε όρθιος, στο σχολείο
> <>
> Άνοιξε τη πόρτα και βγήκε για τσιγάρο
> Έγειρε σε μια καρέκλα και ... <>
> Ήταν χρόνια που η καρδιά του, του έστελνε μηνύματα
> <>.
>
> Παθιασμένος με την υπόθεση της Αριστεράς
> Ευέξαπτος, ισχυρογνώμων, ερειστικός
> Πάντα υπέρ μιας μεγάλης ανανεωτικής στροφής
> Αλλά πάντα με τον παλιό εκείνο σάλπισμα ενάντια σε ότι δεν αισθανόταν
> <>
> Από τότε στη Νομική ...ως σήμερα .
>
> Με ιδιαίτερη οργανωτική ικανότητα
> Και τον οίστρο του συνδικαλιστή
> Ταλαντευόταν μπροστά σε όσους του έλεγαν ήρεμα, κράτει...
> ( ήταν κι' αυτή η κούραση... τα απότομα σκαμπανεβάσματα διάθεσης...)
> Αλλά δεν ήθελε να σέρνει το βήμα ως την αίθουσα...
>
> Ήταν ως το τέλος εδώ.
> Αύριο ακόμα και ο καφές στο 41 Λύκειο θα είναι διαφορετικός.-
>
> Καλό ταξίδι Χρήστο.
>
>
Stavros Kounadis
Τρίτη, 22 Μαρτίου 2011 7:08 πμ
Χρήστος Μιτσούλλης ; Σταμάτης Νικολάου ; Πάνος Παπαδόπουλος ; Μιχάλης Ανιτσάκης ; Μανώλης Αλιπράντης ; Θοδωρής Κόττας ; Δημήτρης Ζούπας ; Γιώργος Διολέτης ; Βάλια Τσιρογιάννη
Fw: [Συν.Εκ.Κιν] Καλό ταξίδι σύντροφε

Γιάννης Ποταμιάνος είπε...

Απαίτησες κι’ εσύ απ’ την πραγματικότητα να γίνει όνειρο
Καλό ταξίδι φίλε Χρήστο
Γιάννης Ποταμιάνος